"Lo imposible es lo que nosotrxs tenemos que hacer...

...porque de lo posible se encargan los demás todos los días". Hori irakur dezakegu 23 de enero auzoko horma batean. Ezin da hobeto laburbildu azken 25 urteko Venezuelako bilakaera historikoa, are gehiago azken 200 urteetakoa edo zergatik ez, azken 500 urteetakoa ere. Esplotazioari, bazterketari,  goseteari eta miseriari esperantza, utopia eta borrokarekin erantzuten zaio. Agintekeriari, hierarkiari eta obedientziari herri antolaketa, parte hartzea eta insumisioarekin erantzuten zaion bezela. Kapitalismoari sozialismoarekin erantzun behar zaion moduan, ez dago beste aukerarik. Hori da gaur egun ondo ikasia duten ikasgaia Caracaseko auzo hauetako herritarrak. Izerdia, odola eta heriotzarekin ikasi duten ikasgaia.


Duela 25 urteko otsailaren 27an giza leherketa izugarri bat gertatu zen Venezuelan. Caracaseko auzo txiroetan (3 miloi pertsona bizi ziren miseria eta bazterketa larrian garai hartan hiriburuan) eztanda egin zuen herriaren desesperazioak. Nazioarteko Diru Funtsak Carlos Andres Perez lehendakariaren bitartez ezarritako neurri ekonomikoei herriak janarien eta beste ondasunen expropiazioarekin erantzun zion. Hasieran era kaotiko eta indibidualista  batean izan bazen ere, ordu gutxi barru era kolektiboan eta konszientean antolatzen hasi zen. Ez zen denborarik izan gehiagorako. Errepresio basatia 28ko arratsaldean hasi eta hildakoak eta desagertuak milaka izan ziren. Zenbat ez da inoiz jakingo, batzuk 3000 diote, beste batzuk 10000tik gora.

23 de enero auzoko Coordinadora Simon Bolivar bisitatu dugu. "Bere egoitza armadaren kuartel bat izan zen " esaten digu bertako arduradun batek. "Hor kanpoan ikus ditzakezue oraindik bi garita. Ez ditugu kendu, herriaren memorian gera dadin zer gertatu zen hemen. Hau tortura zentro bat zen, auzoko jende andana atxilotu eta hona ekartzen zuten". Auzoaren historia kontatzen digu, "rantxoz betetzen joan zen inguru hau 50 hamarkadarako ta Marcos Perez Jimenez Diktadoreak proiektu bat martxan jarri zuen, 52 eraikin erraldoi egin eta auzoko jendeari alokatu-saltzeko. Eraikin bakoitzean 140 familia sartzen ziren. "2 de diciembre" deitu zioten auzoari, militarrak bera Lenhendakari  izendatu zuten eguna, hain zuzen. Baina urte batzuk beranduago, 1958ko urtarrilaren 23an kargutik kentzen dute. Auzotarrek ez dute zalantzarikegiten eta beraiek 23 de enero bezala berbataiatzen dute auzoa". Gaur egun hori da auzoaren izen ofiziala.

Auzotarren lanaren emaitza eta bilgunea da Coordinadora. Bertan egiten dituzte Consejo Comunaleko bilerak. Eraikin honetan, alfabetatze eskola, liburu-denda, albaitaritza zentroa, informatikako gelak, "al son del 23" irratia... kokatzen dira. Bisitatu dugun egunean "elikadura misio"ko kamio bat zegoen oilaskoa salneurri merkean saltzen bizilagunei.

Coordinadorako eraikinaren hormetan eta inguruko beste askotan hormirudi politikoak ugari dira. Horietako askok beste herrietako borrokak irudikatzen dituzte. "Guk badakigu ze garrantzia duen gure borroka ezagutaraztea, hemen eta nazioarte mailan ere, borroka globala baita azken finean, forma eta espazio ezberdinetan inperioak eta neoliberalismoak erasotzen gaituztelako. Horregatik ikus ditzakezue beste herrietako borroken irudiak hemengo hormetan". Eta horietako askok Euskal Herria dute erreferentzia.